Eerste Akt

Denn laat em man lopen, sünst loppt he bi de Ebb un den Daak in enen Priel, odder de sollen See kummt em oevern Hals.

Hm – jä – Wat ik seggen wull – Wat meenst – wat wi twee woll likers up de Welt woeren, wenn Moders unsen Vader nich namen hadd?

Jä, Minsch – wenn – dat's en Fraag. Musst den Paster maal fragen. De sprickt mit'n leven Gott, un de weet jo allens.

Ahnung – hm – Ik hebb eenmaal in mien Läven en Ahnung hatt, un dor – dor He verfallt wedder in sien Gedanken.

Denn segg't. Radels raad ik nich, kummt doch jümmer wat anners bi ruut, as wat ik raden do. Se smöökt un swiegt.

Öch, Minsch, dor 's doch nix bi! Kaken kann ik doch. Un dat anner kriegt wi so biwäglang ook noch fardig.

– is richtig! Is dood! Laat ehr. Weer oold noog. Tachentig Johren – dammi! Un up'n Posten bet up't lest.

Weer se ook. Haut up'n Disch. Verdammi noch maal, dat du Torfkopp nich versteihst, wat ik meen! Steiht up un geiht up un daal.

Jä, wenn dat man wat ward! Is nich so licht to. Hierher –? Welkeen meenst denn, de hier hergeiht un uns' Huus wohrt?

Och, du Klütenkopp, ehrer man di wat kloormaakt hett, dat duurt bet anner Johr Nijohr –Bi't Glas. Dat Glas is fullen.

Och, de hett den Düvel in'n Balg. Is nich bang – Ohm-Buur – Buten pingelt miteens de Huusdoerklock, un dor trampt een oever de Däl.

OHM-BUUR WESSEL WESSELS kummt rin, en grote Handtasch in de Hand, Wiendrinkergesicht, lustig. Goden Dag ook, ji beiden Seeleuven! Dag, grote Dalv! Dag, lütte Dalv! Na, To Jülf. hest kakendig Water? –

Jä, jä, jä, ik meen man – Packt ut de Handtasch en Buddel Konjak un sünst noch en Buddel. Hier hebbt wi wat to supen, Jungs, sünst dröögt wi hüüt namiddag tosaam as dodige Herings up de Lien. Jülf – du weesst Bescheed, mien sötes Wallfischküken – wat – weesst nich –?

Un hier hebbt ji maal'n fixen Ossenbraden, Jungs! Van de ewige Gradenlutscheri mööt't ji jo bilütten de reinen Lutschbengels warden un junge Sticklegrintjes in'n Buuk krigen.

Legg man daal! Is al good! Weet al Bescheed. Sorg man för Natt, för Dröög hett de verdöömte Daak al sorgt.

Weesst du, Bohle, du büst jo de Öllst van mien Süster ehr Küken. Ik glööv, du büst ook de Klöökst. Wat?

Och, Ohm-Buur, nu laat doch – Wat süll ik woll nich! Aver – wat soelt wi dormit? Koent wi doch nich drägen.

Nä, hebb man keen Bang, dat du so'n püken roden Ünnerrock mit dinen Traanstäven verstinkern süllst. Is dat nich en püke rode Farv, Bohle, wat?

Lücht't de nich in de Ogen as de leve Avend- un Morgensünn? Direkt int Hart, dorch Buscheruntje un Hemd un Fell un Ribben un allens hendörch? Is dat nich en roden Ünnerrock, de enen olen Kalkutschenhahn noch dull un enen olen Bull noch wedder jung maken kann? Jung, segg! Is dat nich en dreemaalepüükten roden Ünnerrock, de enen bet in'n groten Töhn kiddeln deit – so mit enen Ruck un Tuck van'n Gävel bet in'n Stävel – wat?

Jä, Ohm-Buur – jä, Ohm-Buur – wat – wat soelt wi dormit? Dor koent wi doch keen Fischen mit fangen. Hä! hä!

So. Nu smiet bloot keen hen. Nu fall bloot nich oever dien egen Fischkutter-Fööt – höörst! Jümmer suutje, för dat Snuutje is de leve Grog bestimmt! –

Dat's en Ohm-Buur-Grog, ji Wallrossküken! De sall ju maal de Seel kiddeln, dat ji de Engeln in'n Himmel Halleluja singen höört!Drinkt. Ah! Hest good maakt, Jülf!

Jä, Kinnerslüüd, nu höört maal to. Maakt maal de Loepels up so wied as de Karkendoer up'n Sünndag un de Grootdoer up'n Austdag. Ik will ju maal wat verteilen. Un dat's nich so licht to för so'n poor Halligleuven.

Un nu sitt't ji beiden Dwallhamels un Modersoehns hier alleen up jue Hallig. Un in de Bibel steiht al, dat dat nich good is, dat de Mann alleen is.

Jo, hett he. Mutt wedder en Fru up de Hallig, hett he seggt. Ik aver meen: En twede Moder givt dat nich. Un kaken kann ik ook.

Nee, sühst, mien Küken, dat meen ik ook. Wenn ji beiden Dalvs hier veer Wäken so alleen, so moderselenalleen huust, denn frät't ju upt lest Lüüs un Flöh up.

Hier mutt wedder en roden Ünnerrock upt Eiland, Jungs, un den hebb ik hier glieks mitbrocht. Fählt bloot noch dat Wiev dorto.

Nä, de Oolsch is ditschkatoolsch. Drinkt. Proost! Up de Oolsch! Sett't af. Maak mi noch enen, Jülf, mien lütten Jung, höörst!

Mien Bohle, mien Soehn, ik höör dien Gedroehn! Du haddst di dacht, denn geev dat wat to'n pussiren? Wat?

Dat kannst annerwoorns, mien Soehn. Aver nich in'n Huus'. Sünst givt dat Stried. Twee Hahns un een Höhn, dat givt nix, mien Soehn.

Jo, een Johr. Dat markt man ju beiden aver nich an. Een is so groot üm so breed un so stiev un so droehnig un so dwalsch as de anner. Ji künnen för Twäschen dorchgahn.

Jo, oold as olmig Holt! Enen Tähn hett se man noch. Up een Been hutt't se. Un mit een Oog kickt se jümmer up dat anner.

Richtig! Hadd ik meist vergäten. Dat best vergitt man jümmers. Jo! Enen Puckel hett s' ook noch. Kannst dinen Buscheruntje an upbummeln. Aver düchtig is se. Arbeiden kann se. Fixe Oolsch is dat.

Un wat de düchtig is! En Widdfru is se. Veer Mannslüüd hett s' hatt. Un all sünd s' doodgahn. Aver de Oolsch lävt.

Un denn mit'n Puckel un'n Grelloog un'n Huttbeen? Ha! ha! ha! Ohm- Buur, du wullt uns wat up de Mau binden.

Proost, Jungs! Verdammi noch maal, nu ward mi aver bilütten huddelig. Steiht up. De gode Fru wull hüüt oevert Wadd bi Ebbtied maal bi ju inkiken. Se ward sik doch nich in den Daak verbiestert hebben?!

Nu kummt keen mehr oevert Wadd. Sünst is he verratzt. Ook so'n düchtige Oolsch. Halloh! Dor is al een! Dat is de Paster! Wat will de denn bis uns?

Jo, Jung, maak gau noch enen Grog trecht för den Paster. De hett en kiddelige Näs. De kann nich rüken, wenn anner Lüüd alleen Grog drinkt.

Mutt man as Paster ook hebben. Wenn man för de minschliche Seel to sorgen hett, kummt dat mehrstendeels up'n finen Rüker an. Na dat, wat de Lüüd seggt, kann man nich gahn. De leegt alltohoop. Aver de mehrsten hebbt densülven Geruch.

Dat hebbt S' jem good seggt, Herr Paster. Kriggt sien Zegarrentasch ruut. Smöökt de Herr Paster en Zegarr?

Nähm ik ook mit Dank an, mien Soehn! Segg maal, büst du nich de Öllst, de Bohle van Rickmers sien beiden Soehns?

Jä, ik kenn ju beiden siecht utenanner, is een so groot un so stuur as de anner. Un nu sitt't ji hier alleen up de Hallig, sider de leve Gott jue gode Moder to sik namen hett?

Jo, ik meen nu man, Herr Paster, hier mutt wedder en Fru her, sünst givt dat hier keen Ordnung nich. De beiden Jungs verkaamt mi jo sünst ünner de Ogen.

En Widdfru hebb ik al dorför, Herr Paster, Maike Harder, den Muurmann Jan Harder ut Niebrügg sien Widdfru.

So, so! Dat lett sik hören. Dat is denn jo al en öllere Fru, de mit so'n poor junge Keerls ümtogahn versteiht.

Dorüm bün ik ook hier, Herr Paster. Un ik meen, de Fru süll ook al hier sien. Hadd mi seggt, se wull hüüt to Ebbtied oevert Wadd na't Lüttjeoog kamen un sik den Kraam hier ankiken.

Un ik hadd ehr doch gliek so'n smucken roden Ünnerrock mitbrocht, dat se wat Warms up'n Liev' hett hier up de windige Hallig.

Deit mi leed, ik hebb ehren Dööpschien noch nich sehn. Is den Muurmann Harder sien Widdfru ut Niebrügg.

Kenn ik nich. Widdfru – hm – dat givt ole un junge – Ik wull hier geern en vernünftige He sprickt dat Woord heel langsaam mit enen Blick up den Ohm. Fru herhebben.

Dor steiht en Fru up de Seehundskliff un winkt. De hett sik verlopen. Un nu stiggt dat Water üm de Kliff.

Scheev odder graad, Minsch is Minsch! Uns' Herrgott hett de scheven un de graden maakt. Rickmers Jungs, sall jue Paster alleen ruut in de Brandung un sien Läven för en anner upt Spill setten?

Ik holl wieldess dat Water heet für den Grog! Dreiht sik üm un trampt ärgerlich up. Dat mi nu ook düsse swarte Schandarm dortwüschen kamen mutt!

[19] Twede Akt

So! Dat Water kaakt. Se kaamt. Nu ruut mit den roden Ünnerrock! Hengt em oever en Stohllöhn, rivt sik die Handen. Nu geiht dat richtige Theater eerst loos. Un de Preester – hm – na –

Dag ook! Jo, hadd ik meist. Nu bün ik jo upt Dröge. Aver – künn ik mi nich en bäten dröög antrecken? Bün doch natt woorden. Rock un Strümp –

PASTER, BOHLE, JÜLF treckt wieldess de Oilröck af.

Dor nich för! Ritt de Doer na rechts up. Un hier is mien selig Süster ehr Kamer wäst. Dor steiht ehr Laad, dor findt Se sach noch dröge Strümp. Dat anner dröögt wi buten in de Koek. Heet Water is ook al. Also –

Jo, Herr Paster, aver wenn Se nich tofellig hier sünd, mutt de gode Fru versacken un versupen – un denn [20] noch in Soltwater. Brrr! De beiden Slefen weren doch – weet Gott! – to dickdrävsch.

Jo, dat Schuven is jo upstunds oeverher Mood. To de beiden Dalvs. Jungs, nu aver maal ran an den Grog! Dat Water kaakt buten as de See bi Storm. Uns' Herr Paster un Fru Harder mööt't doch wat Warms int Liev hebben.

Jä, dat haddst jo man glieks seggen kunnt. So een haalt wi ook ut den stiev sten Noordweststorm. Jülf na.

Dorto müss se minnstens sösstig Johren oold sien. Un dat ward de dor Wiest na de Kamer. tokamen Johren noch lang nich.

Jä, Herr Paster, ik hebb ehren Dööpschien nich sehn. Dorför kann ik nich instahn. Wenn man na't Utsehn geiht –

Och, Herr Paster, to jung kann man nu doch wohrhaftigen Gott nich seggen. Un seht S' maal: sösstig bün ik ook al; aver heiraden will ik noch elken Dag.

Mutt ik. Wägen minen Hoff. Mit mien eerste quinige Fru hebb ik keen Arven hatt. Welkeen sall minen olen Wessel-Hoff maal arven?

De beiden Wallrossküken? Och du gröne Grütt! De koent woll enen Kutter seilen un en Kurr hiven un Fisch uteneen smiten; aver wat verstaht de van Ploog un Kohschiet? De peddt sik bloot in Peerappeln un Kohfladens de Stäveln schitig un[21] verkleit un verseit mi minen schönen Hoff väl gauer, as ik en ingelschleddern Büx updräg.

Äh – Herr Paster – dat will ik menen! Uns' Herrgott hett noch kenen Wessel-Buurn verlaten. Weet't Se, wat oever uns' grote Doer steiht: Uns' Herrgott weet Raad to elkeen Daad! Un de ool Sara hett noch mit nägentig Johren enen fixen Jung krägen, van den nu all de Jidden afstammt, wat sall he mi nich noch to enen Arven verhelpen koenen bi sösstig Johren?!

Heel richtig, van de Wessels-Sied hebbt se dat nich. De Wessels-Buurn hebbt dat achter de Ohren – fuustdick.

Hest du richtig maakt, mien Soehn. Dor sünd de unbedarvten Rickmers de nägenkloken Wessels maal wedder oever wäst.

Na, du weesst woll nu nich, wat du mit dien Pedders un Grappsers anfangen saust, mien Jung? Krieg man enen Stohl her för Fru Harder. Hier an mien Sied. Jo?

So. – Un nu sett di man dor an de Kant un holl dien Stipers an di, sünst peddst ehr gliek den eersten Dag en Reeg Töhnen af.

Herr Paster, Se sünd mien Tüüg. Nu gäv ik so'n groten Sleef noch Ünnerricht in Literatuur, un he kummt mi so. Dat sünd de Rickmers, as se lievt un lävt un leevt.

Jo, doot S' dat; bloot nähmt S' sik vör Jülf sien Fööt in acht un laat't S' sik nich von em de ganze Kaffeekann up de Töhnen smiten.

Hebb ik dat nich seggt! Dat givt en Mallöör! De dwalsche Bengel smitt de gode Fru glieks de ganze Koek an'n Hals! Ruut.

Och, Se meent mit Jülf sien Tappsigkeit. Dor pass ik för up. Hebbt Se jo sehn: Üm en hangen Hoor lett he de Fru in Water fallen. Wenn ik nich togräpen hadd, weer s' oever un oever natt woorden.

Hebb ik dat nich seggt. Smitt he ehr de ganze Kaffekann vör de Fööt. Nu mutt Fru Maike doch Grog drinken, denn de ganze Kaffe is jo nu in – de Koek. Woelt Se al seilen, Herr Paster?

Fru Maike, Se doot mi dat to Gefallen, wenn Se sik de beiden Dalvs annähmt. Un ut de Welt sünd Se jo hier ook nich. Un för ewig sall't jo ook nich sien.

Nee, dat mit dat Heiraden un den Arven is mi Dodeneernst, Fru Maike. Ik mutt enen Arven hebben för minen Hoff! He sprickt elk Woord scharp un langsaam ut. Ik mutt, Fru Maike! En poor dwalsche Schullengriper un Tungenkniper kann ik minen schönen Hoff nich in de Handen gäven.

De mutt dorher, mag't kamen, as't kamen will, Fru Maike. Drinkt Jülf sinen Grog. Den dummen Bengel sien Grog ward jo koold. Proost, Fru Maike.

Allens in Schick un Orndlich keit. De Bengels sünd good tolehrt. Un wat se noch nich weet't, dat bring ik jem bi.

Fru Maike, wenn Se mi to en Fru verhelpt, laat ik mi dat al wat kosten, un wenn ik denn noch enen Arven tokrieg – Dunnerslag – ik gäv sünst wat ut!

In hoc signo vinces! seggt de Latienschen. Dat sall heten: In düt Teken, wat hier de rode Ünnerrock is, warst Glück hebben.

So, mien twee Seeleuven, nu sett't ju man eerst maal daal. Du dorhen – du dorhen! So! Dat is nu Fru Maike Harder, de jue Moder ehr Städ wohren müch. Ik denk, ji hebbt nix dorwedder. Wat den Lohn bedrapen deit, dat is juun Ohm-Buur sien Saak, wiel ik jo den ganzen Kraam stüürn do.

Dat kann man all so prick nich weten. Kickt de beiden Bröder mit en fien Grientje an un röögt denn in ehr Grogglas.

Na, Fru Harder, den enen hebbt Se al up Se ehr Sied. Nu maal sehn, wat dat jüngst Küken meent. Du, Jülf –

Fru Maike, hebbt Se dat höört? Is'n Büx! hett he seggt. Doran koent Se de twee utenanner kennen. För Jülf is allens en Büx.

Jo, un wenn de Paster nich wäst weer, denn hadden wi dat meist glöövt un hadden Fru Harder up de Seehundskliff versupen laten.

Mien dode Süster ehr lävigen Küken betwivelt dat, Fru Harder. Seh ik so ut, as wenn ik nich mehr frien künn?

Och, Jung, dor sühst du nich na ut. Aver kiek mi maal an! Ik hebb an elken Finger en poor bummeln. Ik kann mi bloot jümmers noch nich besluten, welk ik nähm.

Dor is gor nix bi to lachen. Dat is mien [27] Dodeneernst. Un wenn ik noch enen Arven för minen Hoff krieg –

Jo, mien Jung, sallst ook, na di sall he denn ook heten, un upt Kinnelbeer – pass up! – kriggst du en Fru.

Hier blivst! Wullt noch mehr Mallöör anrichten? Wat seggt ji denn nu to jue twede Moder, ji Slefen? Wat?

[28] Drüdde Akt

Jo, Fru Maike, dat sünd Se. Keen anner Fru in Se ehr Johren keem mit twee so'n junge Slefen so good langs.

Fru Maike, egentlich is dat schaad, dat so'n kloke un düchtige Fru hier up so'n Hallig bloot för'n poor Traanstäveln dor sien mutt.

Hebb ik; aver – ik hebb ook dorbi lehrt. Allerhand Toeg hebb ik dorbi lehrt, de ik mi sünst nicht totruut hadd. Ik hadd meist nich glöövt, dat ik so slau sien künn.

Seggt Se maal, Fru Maike – wenn nu maal en annern Mann keem – een, de nich suppt – en goden Mann – un wull Se to Fru hebben –

Jo. Wat sall ik denn noch hier! Mit de beiden Floetzen is jo doch keen vernünftig Woord to räden. Koent Se dat denn uthollen, Fru Maike?

Och, ik kann mi nich beklagen. Mit mi spräkt se jümmer ganz vernünftig. Ik ünnerholl mi heel good mit jem.

Nä, de hebb ik ut'n Finster smäten. Smöökt, as wenn en armen Mann backt. Nimmt de anner Tass, as Maike sik ümdreiht.

Wat hett de swarte Schandarm jümmer hier bi di rümtosabbeln! Un sien dummerhaftigen Rosen – de kann he sik an'n Achterstäven stäken!

Good, dat de Paster afseilt, sünst hadd ik em up'n Loop brocht. Wat deit de swarte Schandarm hier jümmer up de Hallig rümsabbeln!

Jo, hören kann ik al lang! Meenst, dat ik Mudd in de Ohren hebb?! Un meenst, dat ik nich weet, wat de swarte Schandarm hier jümmers bi di rümtosnüffeln hett – un jümmers, wenn wi nich bihuus sünd –?!

Jo, nu do man so! As wenn dat nich alleen bäter weten deedst as ik! O verdammi noch maal! Wenn ik den Preester so oever Boord smiten künn as en Sticklegrintje odder en halfwussen Schull!

Wat hett di denn de Paster daan? Dat is doch man good, dat he sik na mi ümkiken deit, wenn ji nich bihuus sünd!

Good – hö! – för di mag dat jo sien! De will di hier bloot wegsnacken, wiel he sülvst en düchtige Fru in'n Huus' bruken deit, nu dat em sien Oolsch ook afrutscht is.

Och, mien gode Jung, dorüm bruukst keen Bang to hebben, dat ik ju wedder weglopen deed! Un up unsen goden Paster wütig to sien, eerst recht nich.

Öch – wat en Hitt – to'n Eier leggen! Un enen Dörst hebb ik! He sett't sik up den Paster sinen Stohl.

Dat's en Büx! Ward al ganz blau in de Süüdwest! Drinkt un kriggt de Rosen int Oog. Wat sünd denn dat för Rosen – hä –?

Wat hest du doroever to sabbeln, dat de Paster hier is! Wat de Paster hier is odder de Paabst, dat kann di jo eendoont wäsen! Höörst?!

Jungs, striedt ju nich bi de Hitt! Wat mag dat denn mit juun Ohm-Buur sien, de hett sik jo al lang nich mehr sehn laten.

Wat fallt di in? Hest nu gor up Ohm-Buur ook noch wat to snuven? Di stiggt woll de Hitt to Kopp? Denn gah man daal na'n Strand un düker en Stund. Denn köhlst di af.

Jungs, wenn ji nu nich gliek frädlich mitenanner spräkt, denn sett ik mi up de Bood un fohr noch in düsse Stund na Ohm-Buur roever un segg em Bescheed.

Scht! scht! scht! Leggt Jülf de Hand up den Arm. Nu man suutje, mien Lütten! Wullt noch en Tass Kaffe?

O – de Düvel sall em halen, de kummt bloot antosnüffeln un will di hier wegsnacken, nu dat sien Oolsch dood is.

Och, wat süll he man! Rad di doch keen Dummheiten in! Un wenn he dat nu wull. Meenst, dat ik man achter elken Preester antalföten do as dat Kalv achter den Slachter?

Och, Jung, wo künn ik dat! Ik hebb dat doch juun Ohm-Buur verspraken. Un wat ik verspraken hebb, dat steiht as en Pahl in de Grund.

Wat he seggt, dat is mi eendoont! He hett gor nix to seggen, wenn he ook jümmers so beert mit sien een Johr öller, de Torfkopp!

Wat süll he nich, Jülf. He is de Öllst, un em höört allens. Du büst hier bloot de Knecht. Wo kannst du an heiraden denken!

Dat grote Loos – O Minsch, dat's ook wohr! Dat ik dor nich up kamen bün. Wenn wi wedder na Cuxhaven kaamt, denn kööp ik mi en Loos. Dat's en Büx!

Dat is mien Saak. Dat kann ik maken, as ik will. Un dien Torfkopp bün ik nich, du Gröönsnavel, dat mark di.

Un dien Gröönsnavel bün ik ook nich, dat mark di. Versteihst mi? Is jo lachhaftig, du mit dien een Johr öller!

Jülf, nu besinn di! Du leve Tied, is ju denn de Hitt to Kopp stägen? Ji beert ju rein as en poor dulle Deerten! Gah ruut, Jülf, jo – do mi den Gefallen!

Nix hest em to wisen – Wullt du mi nu den Gefallen doon un ruutgahn? Jo? Sünst gah ik. In düsse Stund noch. Un kaam nich wedder torügg – all mien Daag nich! Höörst? – Gah ruut, Jülf – to!

Hä! hä! Dat mag he woll hebben, wenn du em so in de Arms nimmst as en Wickelkind! Dat glööv ik. Dat much ik ook. Hä! hä!

So'n Lappoors glöövt jo woll, ik hebb Bang för em. Laat mi man, Maike. Ik will doch vör den nich utknipen.

Sallst ook nich, mien Jung. Bloot vernünftig wäsen. Höörst? To, gah ruut so lang. Ik will mit Bohle spräken. Ik will em woll Bescheed seggen. Nu to, gah! Do mi den Gefallen. Höörst? Mi! Warst mi doch den Gefallen doon koenen – nich? Jülf – odder sall ik ut'n Huus' gahn? Wat?

Du süllst di wat schämen, Bohle, dat du den Lütten jümmers so hoogbringst. Du weesst doch, dat he dat nich verdrägen kann, dat du em –

Hä! Fraag ik ook lang wat na, wat he dat verdrägen kann, de Snappsnuut de! Wenn't em nich passt, kann he jo sien Wägen gahn. Kann jo bi anner Lüüd as Knecht gahn. Ik holl em nich. Ik will mi doch aver van minen Knecht nich jümmers so kamen laten.

Och wat, Broder! Dorbi höört de Bröderschop up. Ik will em woll wisen, welkeen hier Herr up de Hallig is, den Lapps den!

O – Maike – wo kannst so fragen! Maike – Fru – ik – Faat't ehr an beide Handen. Laat uns doch heiraden, Maike – jo –?

Bohle, Jung, ik bün jo doch oever teihn Johren öller as du. In teihn Johren hest denn al en ole Fru, un denn –

Och, nu ligg doch nich as Fang-up'n-Dreck! Ik meen man bloot – wenn ik dat ahnt hadd, dat du gliek so'n Gedanken kriggst, denn hadd ik mi den Kraam aver noch en bäten oeverleggt, ehrer ik hier up de Hallig gahn woer. Aver ik wull dinen Ohm dat to Gefallen doon. Dor süht man nu, wat bi so'n Gefelligkeit ruutkummt.

Schient jo meist so. Musst doch aver vernünftig sien, Bohle. Wenn du di jümmers dorup beropen deist, dat du de Öllst büst, denn wies doch nu ook, dat du ook de Vernünftigst büst – jo?!

Dat koent wi jo aftöven. Warst jo gewohr warden. Eerstmaal bün ik jo hier un sall jue Moder ehr Städ wohren.

Ant Muul kann he wat krigen! De hett gor nix to glöven. Wenn em dat nich passen deit, dat du mien Fru büst, denn kann he jo sien Wägen gahn. Ik holl em nich. So'n Floetz!

Laat man! Ik wull, dat geev orndlich wat, denn givt't reine Luft – buten im binnen! Geiht ant Finster.

Oha! Dat givt wat! Dor kummt de Storm al antofägen! Buten huult de Gewidderstorm vörbi. Dat ward düüster.

Hö! Un wo faken al! Dat hebbt wi gor nich up de Räken, so'n bäten Storm un Bülgen! Je düller, je bäter!

Tööv, dat ward ik di wisen, du verdöömte Aas du! He tarrt dat Wiev na dat Wandbedd, ritt dat up un leggt Maike rin.

Jülf! – Bohle! – Üm Gottswillen – Jungs! Sünd ji denn rein nich bi Troost?! Se drengelt sik twüschen jem. Jülf – Jung, wullt du loos laten?! Bohle, wat sall dat? Schaamst di nich? Du as de öllst süllst doch mehr Vernunft in'n Liev' hebben!

Woelt ji nu uteneen – odder ik gah noch in düsse Stund ut'n Huus' un kaam nich wedder! Dat's mien lest Woord! Markt ju dat! Denkt ji denn nich mal an jue Moder?

Schaamt ju wat! Schaamt ju wat! Dat hadd jue Moder sehn süllt – O Gott in'n hogen Himmel! – Dat hadd se sehn süllt!

Sünd ji denn rein van Gott verlaten, verdreihtes Bengelstüüg?! Glöövt ji, dat maakt mi Vergnögen to sehn, wo ji as dulle Hunden upenanner loosgaht und bloot ut reine Kullerigkeit?! Schaamt ju wat! segg ik noch maal. Meent ji, ik bün hier up jue gottverlaten Hallig kamen, üm mi so'n Spektakel vörspälen to laten? Dat markt ju: Noch enen so'n Uptog, un ik bün buten, un wenn dat dünnen Teer un dicken Traan weiht und Hunden hagelt un Katten sniet! Trummelt up'n Disch.

[40] Veerde Akt

Ik hadd Se dat jo al lang vertellt, Herr Paster. Aver ik dach jümmers, de Jungs süllen sik eerst begripen un Fräden hollen. Un dat hebbt se jo nu ook daan. Is van den Dag so'n Uptog nich eenmaal wedder vörkamen. Sünd doch van Natuur gode Jungs, Herr Paster. Nich wohr? Dorüm hebb ik Se dat bloot maal vertellt.

Is doch nich de Moeglichkeit! Düsse beiden unbedarvten Bengels! Seht ut, as wenn se keen Kakerlaatje doodmaken künnen, un denn gaht se sik so to Liev'! Mit de Mesten, säden Se doch, nich wohr?

Jo, Herr Paster, de blanken Knievs hadden se in de Handen – un wenn ik mi nich twüschens miet – o Gott! – ik glööv nich, dat noch een van jem hüüt läven deed. Un denn buten dat gräsige Gewidder! Jümmer man Lüchen un Dunner up enen Dutt! Een Füür weer de Stuuv jümmers! Un denn de twee wütigen Keerls hier mit de blanken Knievs in de Handen – o Gott! Hollt sik de Handen vör de Ogen un deit, as wenn se sik schuder. Dat weer so gräsig!

Se sünd en lütt dappere Fru, dat Se keen Bang hadden. Is allerhand, sik so twüschen twee blanke Mesten to smiten!

Jo, ik weet ook nich – wo ik dat schafft hebb! Wenn ik nich twüschenspring un mit minen Arm em torüggmöten do, stickt de Öllst doch den Lütten sinen blanken Kniev in'n Kopp! Swart wöörd mi rein vör Ogen! O nee, so'n Keerlstüüg!

Mien leve Fru Maike, dor koent Se düüdlich an sehn, dat de leve Gott dat mit Se good in'n Sinn hett, sünst – denkt Se maal, wenn dat Mest Se drapen hadd –

Jo, dat hadd licht sien kunnt. Aver wenn man in so'n [41] Ogenblick lang nadenken will, denn ist dat Unglück jo al dor, ehrer man to End dacht hett. Is ook in den Ogenblick nich so gefährlich, as dat naasten utsehn deit. Lacht. Nee, wohrhaftig, dat Verteilen is väl gräsiger, as dat würklich weer.

Se sünd en Baas! Jo, jo! De Unverfeerte verfeert sik eerst na de Gefohr! Se sünd en Baas, Fru Maike. Se hebbt Kraasch un Knoev! Se passt in de Welt!

Nee, ik meen mien Welt hier, Herr Paster. Mit en Handgebeerd rundüm. Ik sitt hier man up en heel lütt Flach Eer.

Och so! Na, hier sitt't S' jo nich fastbunden. Hier koent S' doch to jede Tied wegkamen, wenn Se woelt.

To jede Tied? Ook nich. Bloot wenn de beiden mi roeverfohrt.

PASTER mit en Handgebeerd, as wull he seggen: Tappen af! Hm – na! Wat ik noch seggen wull – Is de Koken nich good, Fru Maike – hm?

So – so – hm – jä – vanwägen Fru. Mien leve Fru is mi nu jo ook storven. Un nu sitt ik dor mit mien söss Kinner, van de de Öllst eerst ut School is. Seggt Se maal – jä – dat's en Stück Sorg för mi, Fru Maike. De Fru, de ik dor in'n Huus' hebb, de deit twoors, wat se kann, aver se kann leider Gotts nich allens, wat se doon süll.

Nee, is dat nich. Seggt Se maal, Fru Maike, Se sünd doch en fixe Fru, Se koent so good mit so'n poor Floetzen fardig warden, ik glööv, Se künnen ook mit mien Goeren langs kamen. Hm? Wat meent Se?

Herr Paster, [42] dat is jo en grote Ehr – man – ik kann doch nu hier nich so eenfach weglopen – nu dat ik mi jüst fastsett't hebb.

Nee, nee, nee! Meen ik jo ook nich. Aver man künn jo nich weten, wat hier maal schüht, denn denkt S' an mi, Fru Maike. Jo? Hollt sien Hand hen oevern Disch.

Hm – hm – wat ik denn noch seggen wull – Seggt Se maal, Fru Maike, dor is doch noch keen van de beiden Slefen maal driest un drook woorden?

Och, dat keem bloot üm den Öllsten sien Upspäleri, de maakt geern maal den Herrn, un denn kummt de Lütte hoog.

Bruukt he sinen Broder doch man nich so fohlen to laten. Deit he jo ook sünst nich. Aver an den Dag weer em woll de Hitt to Kopp stägen – ik weet nich. Sünst lävt de beiden heel frädlich mitenanner. Ik hebb jem ook schöön de Wacht anseggt. Dat trock hen. Dor hebbt se Handen un Fööt tosaamleggt, ik süll doch man bliven, so'n Fru kregen se jo all ehr Lävdaag nich wedder.

Jo, is man good, dat ik so wat an twolf Johren öller bün; dat givt mi doch jümmer al so'n bäten Anstrich van Respektsperssoon. Nich wohr? Lacht.

Hm! hm! – jo – hm – Wat ik seggen wull – Seggt Se maal, Fru Maike Harder, denkt Se sach maal doran, sik bi en passen Gelägenheit maal wedder to verheiraden?

Bang? Wat süll ik bang sien! Denn weer ik doch nich hier up de Hallig gahn to twee Mannslüüd un denn noch twee junge. Ha! Ik meen –

Och, dat is ook so good as verheiraadt, wat wi hier sünd – na! Verfeert sik, stickt sik rood an wägen dat, wat se seggt hett, un dreiht sik weg, na't Finster to.

Denn wöörden Se doch ook keen Bang bi'n Halligpaster hebben, meen ik – ook wenn Se – wenn Se mit em würklich verheiraadt weren – hm –?

Fru Maike, glöövt Se denn, dat en Halligpaster en Baroness frien kann? En Fru van enen Halligpaster mutt dat Hart up'n richtigen Placken hebben un düchtig mit tofaten bi all de Arbeid, de dat givt. Un de is nich minn. Uns' Herrgott hett uns en gaadlich Deel up de Schullern leggt. – Fru Maike, oeverleggt Se sik dat maal en bäten. So up'n Stutz kann man keen Antwoord verlangen sien bi enen Widdmann mit söss Goeren. Ik künn jo ook eerst na'n halv Johr an sowat denken. – Aver dorüm künnen Se jo likers al as mien Huushöllersch togahn. Hm?

Is dat doch för mi, Herr Paster. Aver laat't Se mi Tied. Ik mutt eerst aftöven, wo dat hier geiht. Man künn jo nich weten, wat de Bohle sik nich hast en Fru toleggt. Denn will ik geern –

De Buur – och, de is lang nich hier wäst. Summer oever hett he jo bi Huus' to doon. Ik weet nich, wat mit den is. Kann ook sien, dat he nu in'n Harvst jeden Dag maal oevert Wadd anstävelt kummt mit sien Arrakbuddel.

Mit Schippers Grog, mit anner Lüüd Roodwien. De Mann kann sik dat tämen. De riekste Buur in'n Koog – hm! Aver – seggt Se maal, Fru Harder, dat dor keen Arven up den riken Wesselshoff sünd – hm – süll dor nich ook de Grog un de Roodwien an schuld wäsen? – Wat meent Se? Se staht wedder bi'n Disch.

Jä, Herr Paster – dat – weet ik ook nich. Dor – kann ik nix to seggen. De ole Wessels hett jo ook en rode Näs hatt, de nich van de Küll keem.

Dat hebbt Se good seggt. Hm! Wat ik seggen wull[44] – de Buur söcht jo'n Fru un glöövt, he kriggt noch Arven. Lacht. He is aver'n groten Ulenspegel. Ik glööv, dat is allens man Komeedi.

Goden Dag ook up de Hallig! Halloh, Herr Paster, draapt wi uns? Dat segg ik jo: De goden Selen findt sik to Water un to Land! Schüddelt elkenen de Hand. Is al asig koold, wenn enen so de Wind int Gesicht steiht. Kickt rüm. Hm! Kaffe – Koken un en groten Strutz Harvstblomen: Rode Astern – Georginen un Dalien – hm! – wat en Pietschenpracht! Mit enen Blick na em. Hett de Herr Paster spendeert – wat?

Ik mutt mi eerst en bäten upwarmen. Bün koold as de ole Bold, as he int Sarg leeg. Mien Deern, du maakst mi'n Grog. In mien Tasch is allens binnen, wat to so'n Liev- un Selentroost höört. Wat?

Och, de is as en Peerd, de Suupdüvel, man mutt em bloot fast in de Kandarr nähmen, denn kummt man good mit em langs.

Ha, ha, Herr Paster, wi riken Marschbuurn, wi verstaht uns up so'n dulle Peer. Wi kaamt dormit langs. Lenkt af. Staatschen maakt sik de Blomenstrutz up'n Disch, dat mutt ik seggen, staatschen, Herr Paster. Man good, dat Se uns' gode Fru Maike maal af un an smucke Blomen up de Hallig bringt; hier plant't jo doch keen welk. Hm! Mit so'n Blomen kann man sik sach in en Wiverhart rinficheln. Dor snappt se up, de Wievslüüd, as de Boors up de Mett.

Mit sösstig noch? Och, Herr Paster, wat helpt mi dat, wenn ik mi ennern wull?! Upt End bün ik jo doch de – Ool.

Nee, dat stimmt, katoolsch bün ik nich; dat sall jo na'n Paabst de richtige Gloven sien. Aver de richtige Widderung hebb ik bi de Blomen, likers ik en rode Näs hebb. Un de seggt mi: Dat rückt mi hier ganz bannig na Frieri.

Nee, mien gode Herr Paster, up düt Flach ist dat ook mien. Ik will geern de düchtige Fru för mien twee Süstersoehns fasthollen. Wenn Se mit ehr afdanzt, kann ik nafleiten un mi de Hacken aflopen, ehrer ik en anner wedder hier herkrieg.

Jä, denn kümmt dat jo up an, welkeen de Bruud kriggt, Buur Wessels. Un wenn sik Bohle Rickmers maal enes Daags en Fru up de Hallig haalt, denn is dat jo good, wenn Fru Maike weet, dat se bi mi ünnerkamen kann.

Den Deuvel! Enen ganzen Barg! Dat hadd ik weten süllt, dat wieldess de Halligpaster up de Selenjagd geiht, denn hadd ik mi al ehrer maal wedder na de Halliglüüd hier ümkäken.

Un denn laat't Se sik so lang nich sehn? Hm! Denn sünd Se aver en siechten Beschermer. Un dorför bün ik inträden. So geiht dat.

Jo, jo, jo, Herr Paster. Kiekt na Klock. Un wenn Se nu nich maakt, dat Se na Huus kaamt, denn kriggt de Flood Se faat.

Den laat't Se man Buur Wessel mitnähmen! Schönen Dank ook för den Kaffe, Fru Maike, un denn – up Weddersehn!

Verdöömte swarte Schandarm! Verdarvt dat Aas mi hier dat ganze Konzept. Ik denk, mien rode Uennerrock, den ik to de Komedi stift't hebb, sall al Wunner daan hebben, un nu fummelt mi so'n Knappen mit rode Rosen un rode Astern un Georginen un Dalien dormank. Un denn hollt he sik noch oever mien rode Näs up, de Gesangbookworm! Na, tööv! De sall sik de Näs stöten!

Un denn ran an de Bass! Mi is de Hals al ganz dröög van dat Gesabbel mit den Karkenhingst. Proost! Drinkt. Wat deit de hier bi di rümsnüffeln? Al wedder rode Blomen ut'n Harvstgorden. Un Jülf hett mi in'n Sommer vertellt, dünn hett he di jümmer rode Rosen brocht! Weesst, wat dat bedüüdt? Rood is –

O, Gottverdammi noch maal! Hebb ik mi dat nich dacht! Dunner un Düvel, dat best woer, dat man achter em ansliken deed un – Besinnt sik. Nä, laat em! He hett söss Kinner. – Maike, de Mann hett söss Kinner! En halv Dutz Goern!

Jä, aver Deern, wat sall denn de ganze Ficheli hier? Wat hest denn dor bi so'n armen Halligpaster in de Melk to krömen? Gottsverdori, wenn en Wiev sik up'n haut sik upt Muul. – hm! – meist hadd ik wat seggt. – Du kannst noch enen ganz annern Mann krigen, meen ik.

Halloh, Jülf, wat fallt di denn in? Fällst uns hier as en Brummer in de Melk? Ik denk, du un Bohle ji sünd na Stadd mit de Bood un ji kaamt mit de Flood torügg?

O – ik lach mi'n dreedubbelten Knütten in de Ünnerbüx! Nu glöövt de Schaapskopp, ik fichel mit di rüm, Maike, un ik hebb di de Blomen brocht! Dat's meist to'n doodlachen!

Weglopen bün ik em in de Stadd. Aver wenn ik wäten hadd, wat ik hier to sehn kreeg, denn weer ik lever bi Bohle bläven.

Jülf, mien Jung, wullt du nu maal vernünftig mit mi spräken? Jo? Allens, wat du bet nu seggt hest, is dumm Tüüg.

Sooo! De is ook hier wäst! O verdammi noch maal! He fangt an to snuckern un drückt de Füüst in de Ogen.

Oha! Fängst an to hulen? Na, denn will ik mi man wegwohren, sünst krieg ik hier in de Dönns upt End noch natte Fööt. Kickt na Klock.

Is dat al so laat? Kinnerslüüd, denn mutt ik mi jo [49] to enen lütten Swiensgalopp up de Fööt maken, sünst kaam ik nich mehr vör Flood na Huus. Ik wull nemlich ook noch na dar Grote-Oog un enen Besök maken. Givt Maike de Hand. 'dschüüs, Maike! 'dschüüs, Jülf! Ruut.

O verdammi noch maal, ik künn allens in'n Dutt, allens in Grutt un Mudd hauen!Geiht ant Finster. Dor loppt he hen, de ole Sünder! De süll man ook lever an sien ewige Seligkeit denken as an Pussiren!

Wenn du hier bloot rümwroegeln wullt, denn haddst man lever bi dinen Broder bliven süllt. De ward enen schönen Lärm maken, wenn de mit de Bood alleen gegen de Flood an na Huus sall.

Dat weet ik sülvst nich. Dat kreeg mi mit'n Maal. Ik kunn nich anners. Un nu –? O Maike! He leggt den Arm gegen den Finsterrahm un den Kopp up den Arm.

Denn späl ook nich mit'n Füür. Wat wullt du nu hier? Wat sall dat nu wedder gäven, wenn Bohle mit de Bood kummt?!

Laat den mi man wat seggen! De seggt mi lang nix. Den hebb ik good up'n Putt sett't. Hä! Will mi dor vör anner Lüüd as dummen Jung un Snoesel behanneln! Dat laat ik mi eenfach nich gefallen!

Och, wi seten bi Reimers un drunken 'n Lütten, un dünn säd he, ik süll maal na de Bood gahn un dat Pakeet daaldrägen. Un ik wuss dat ganz good, wat he wull; he wull mi bloot weghebben wägen den Kröger sien Deern –

O verdammi noch'n Maal! Jümmer heet dat: nähm di tosaam! Jümmer sitt düsse verdöömte Bohle enen up de Hack!

Du hest den Grog to gau daalslaken, de is di to Kopp stägen. Gah man an de frische Luft, denn warst anners Sinns.

Och, Maike, wat ik waak odder drööm – wat ik up See bün odder up Land – ik seh bloot di – bloot di, Maike!

Un wenn nu Bohle wedder kummt, wat sall de denken, wat hier schehn is? Maak doch, dat du ut'n Huus' kummst!

Ik gab nich wedder ut'n Huus', un wenn dat Huus versackt bet up de deepste Grund! Denn versack ik mit di – Maike! He stört't achter ehr an.

Maike! Maak up, mien söte Maike! To! Maak doch up, mien hartleev Maike! He ballert mit de Füüst gegen de Doer. Maike! Sien Aden geiht swoor. Maike! He ritt mit alle Gewalt, stemmt de Been gegen de Wanden, mit Gnaschen un Bräken ritt he ehr up, dat de Splinters in Parkett fleegt, un he flüggt up'n Achterstäven.

[52] Föfte Akt

Ik müch bloot weten, woor de Bengel stäken deit. Keen Breev – keen Koort – nix – al oevern Maand lang. Is doch en dullen Dickkopp.

Ik bün dien söte Maike nich. Fichelnaams kannst de scheevbenige Krögersdeern in de Stadd gäven. Höörst?

Ik wüss nich, wannehr ik al maal unvernünftig wäst weer?! Du leve Tied, Moord un Dood weer hier al up de Hallig wäst, wenn ik nich jümmers good torädt hadd.

Jo, jo, jo, jo! Sall jo ook allens so wäsen! Keen Minsch will di jo van dien Verdeensten wat afstriken. Aver kiek maal: So geiht dat doch nich wider, dat musst doch sülvst insehn. Up een End mutt dat ruut. Ik mutt hier en richtige Fru up de Hallig hebben.

Loppst doch jümmers achter ehr an. Sittst doch jümmers twee lang, twee breed in'n Kroog. Woorto? To'n Bibelläsen?

So is dat nich. Dat bruukt keen Swien to sien. Pafft. Rickmers sien Soehn kann ook noch en orndliche Fru krigen, wenn he will.

Paster? Maakst di up den Heiraadsgedanken? Jowoll, [56] jowoll – en Pasterfru un en Halligfischeroolsch, dat is en groten Scheedünner. Dat ik dor nich up kamen bün! De Selenversorger hett sik jo rein de Hacken aflopen un sinen ganzen Blomengorden utplünnert. Ut de Huuk also weiht de Wind.

Bäter as sülvst noch söss krigen in mien Johren. Aver wenn ik nu söss hadd, wöördst mi denn ook noch nähmen woelen?

O den Deuvel – un denn vellicht noch söss to –! Dat's en bäten väl för'n Halligfischer. Hest jo aver keen.

Na en Wiel argerlich. Rammdoesig kann man dorbi warden! Rein rammdoesig! Hadden wi uns doch man lever so'n scheve Oolsch up de Hallig haalt! Nu hett man sik an so'n roden Ünnerrock de Ogen verblendt, un nu kummt nix dorbi ruut, as dat de een in de wide Welt löppt un de anner sik de Näs wischen kann. So is dat Wiwertüüg. Hm! Jä! Un sogor de besten. Hm! Jä! Denn mag ik nu de siechsten nich sehn. O Gott! o Gott!

O verdammi noch'n maal, nu krieg ik de Deern al wedder upt Bodderbrood smart. Nu mag ik aver nich mehr. Nu gah ik lever na'n Kutter daal un maak allens torecht för morgen. Ritt de Doer wütig up un ritt den Paster rin in de Dönns, de em meist üm'n Hals fallt.

Dat weet ik ook nich. Ik hebb bloot enen spraken, de em in Cuxhaven drapen hett. He fohrt as Matroos up en Seilschipp.

Denn is he jo good ünnerbrocht. Aver wat schrivt so'n Floetz nich maal? Koent Se jo an sehn, Herr Paster, wat dat för'n legen Bengel is.

Welkeen Schuld hett, dat koent wi nich afmaken, dorto sünd wi doch to dumm. Dat is nu, as dat is. Bloot – ji hebbt ju doch to Moder ehr Tiden good verdrägen kunnt, Rickmers Jungs. Worüm denn nu miteens nich mehr?

Ik dank! Hebb eerst up de Naverschop Kaffe krägen. Kickt ehr scharp an. Se hebbt en bannig spitze Näs krägen un smalle Backen, mien leve Fru Maike, un de Klöör is ook wat päverig.

Aver wat hett de spitze Näs un de päverige Klöör to bedüden? Dorup hebbt Se mi noch gor keen Antwoord gäven.

Keen Antwoord is ook een, Herr Paster. Wat sall ik dor noch lang oever proeten. Se weet't jo den ganzen Uptog, worüm Jülf hier ut'n Huus' lopen is. Wenn ik wüsst hadd, dat dat so kümt, woer ik gor nich eerst herkamen.

Jo, wardt Se wat mit so'n kullerigen Keerl, Herr Paster! Wenn de Mannslüüd sik Heiraadsgedanken in'n Kopp sett't hebbt, denn sünd se rein as unklook.

Ik hebb Se lang noog Tied laten, sik to besinnen, Fru Maike. Un ik hebb likers Tied noog hatt. Heel väl. Nu aver mutt un sall dat ut de Welt. So odder so. He steiht up un geiht na ehr hen.

Maike, dat sall keen Gericht warden. Du maakst jo en Gesicht, as wenn ik di dat Gericht spräken süll.

Ik kaam nu noch maal un fraag, wat Se sik dat oeverleggt hebbt, wägen dat ik Se vör'n Maand fraagt hebb. Mien söss Kinner mööt't wedder en Moder un ik en düchtige Helpersch hebben.

Ik kann nu nich, mien gode Herr Paster. Ik kann nich mehr!Sleit de Handen vör't Gesicht un rönnt links ruut.

Bohle, nu kiek mi maal an! So. Un nu segg maal dinen Paster, de di insägent hett, de vulle un reine Wohrheit.

Jä, Herr Paster, dat glööv ik meist. Wat loppt mi de Floetz denn in de Stadd weg? Doch bloot, üm mit ehr hier alleen to sien.

Jo, dorvan is jo de ganze Krach herkamen, Herr Paster, dat mi de Bengel in de Stadd utknippt un oevert Wadd na Huus loppt un ik kann naasten mit de Bood alleen torrüggmarachen un jümmer gegen de Flood an. En grote Floetzigkeit weer dat van em. Un wat mi to dull argert hett, dat de beiden sik wieldess hier hebbt amaseren kunnt.

Jo, so is dat wäst. Un Se hebbt mi doch sülvst seggt, Herr Paster, ik süll up den Lütten passen. Un dat hebb ik jo ook daan. Un dünn hebb ik em eenfach ruutsmäten.

Hollt Muul, Bohle Rickmers! Ik kenn mien Gemeen. Aver ik holl rein Huus. Üm de Kroogdeern is de Krach mit Jülf anfungen. Dat weet ik. Kannst di nich van reinwaschen, un wenn Dag un Nacht in de See liggst, Bohle Rickmers. Wenn du dien Handen nich van de ool Täv lettst, denn kriggst all dien Lävdaag keen orndlich Wiev. Un heiraden wullt doch geern.

Ik sägen di nich in, wenn du de Kroogdeern noch maal anfaten deist. Dat mark di! Denn kannst poolsch läven, dat de Lüüd mit Fingern achter ju an wiest. Höörst?

Up dat, wat hier upstunds versprickst, gäv ik nich soväl Snippt mit den Dumen un rädt sik jümmer mehr in Raasch. as man van'n Dumen snippen kann. Rein Huus wullst hier hollen, hest mi verspraken, un up den Lütten passen. Un wat is dorbi ruutkamen? – Dat ji ju upt lest mit de blanken Kniven to Liev' gahn sünd.

So! Dat wullt ook noch afstriden. So is't recht. Dat süht di ähnlich. De tackelbeente Deern un so'n Loegen, dat passt good tohoop.

Nee, Herr Paster, ganz gewiss nich. Denn will ik en Poggütz sien. Welkeen hett dat Herrn Paster vertellt?

Herr Paster – man is doch ook bloot en Keerl. – Un wenn so'n Wiev – as Fru Harder – ik meen – wenn man – ik will man seggen – wenn man so'n staatschen Staker jümmer vör Ogen hett –

O verdammi noch maal, wat loppt dat Wiev ook hier mit ehren roden Ünnerrock rüm!? Man is doch ook nich as Engel up de Welt kamen –!

Nee, ji kaamt all as Parken up de Welt, un naasten wasst ji ju ut to grote Swien – alltohoopen! Un dor sall man denn Seelsorge för driven! O du grote Gott, so'n Volk weet jo gor nich, wat en Seel is. De hollt den Buuk dorför.

Eerst spälst di up, du woerst de Öllst un du wullst woll up'n Kaneel passen, un nu büst även so achter ehr an as de Hund achter de Täv.

Och, Herr Paster, bi mi helpt keen Schimpen un keen Schellen un keen Schanderen mehr. Ik bün al en to olen Sünder.

Stimmt, aver bloot in goden. Wat is denn nu bloot hier loos? Ik höör dat Dunnerwäder al en ganze Tied up de Däl an. Un as dat nu loos geiht mit roden Ünnerrock un Parken un Swien un Kaneel un Täv, do denk ik: Nu ward't Tied! Dat is di jo en schöne Menajeri dor binnen.

Jo, dat seggt Se man, un denn vermahnt Se em man an de Kroogdeern ut de Havenschenk in de Stadd – de mit de Tackelbeen.

Och, de vergnöögte Manda, de Been hett, as wenn se de Büxen oever de Tünn drögen deed – So! Dat is sien Swarm wäst! So, so! O Mann in de Tünn, ik hadd di ook'n annern Gesmack totruut!

Dat's jo allens bloot Loegenkraam – is dat! Dat hett bloot de Jülf, de Floetz, upbrocht, üm mi wat antoklackern!

Jülf! Tööv! Dor fallt mi in: Ik hebb en Koort van [62] em. Grabbelt in sien Bostfick un kriggt sien Breevtasch ruut. Hier is se. Wat steiht dor up? Leve Ohm-Buur, segg man to Huus, ik seil in de Welt, mi süht keen wedder. Jülf. Wider nix. Hebb ik även buten Fru Harder ook al vörläst.

Wat kann de lütt Fru dorför, dat so'n poor kullerige Dalvs kenen roden Ünnerrock sehn koent! De arme Fru hett smalle, päverige Backen un'n ganz spitze Näs dorbi krägen. Wider is nu bi de ganze Komeedi nix ruutkamen. Wütig to Bohle. Ik künn di enen an't Muul langen, du Schaapskopp!

Buur Wessels, wenn Se den Süstersoehn noch mehr Hartensheemlichkeiten to seggen hebbt, denn so seggt Se em dat lever buten. Ik wull noch en poor Wöörd alleen mit Fru Maike spräken, ehrer ik gah. Jo?

Nu segg mi doch bloot üm Gotts – nu seggt S' mi doch bloot üm Gottswillen, mien leve Fru Maike, worüm Se nich to mi kamen woelt. Wenn Se mi nich heiraden woelt – good! denn spräkt wi nich mehr doroever. Aver Se koent doch as mien Huushöllersch to mi kamen. Wat? Woelt Se dat denn nich?

Och, Herr Paster, un wenn ik ook as Se ehr Huushöllersch togahn do, – denn – denn blivt dat jo doch nich na mit dat Fragen un Toräden, un – dat geiht doch nu maal nich – nee!

Och, Herr Paster, dorüm is dat jo nich. Dat is noch en annern Grund, un – den will ik lever noch nich seggen. Mit de Tied kummt he jo van sülvst an'n Dag.

Ruut mit de Spraak! Se wardt dat doch Se ehren Paster seggen koenen?! Bi mi is dat likers so good uphägt as bi unsen Herrgott, Fru Maike.

De Mann mutt Se doch heiraden odder för dat Kind befahlen, Fru Harder. Worüm woelt Se denn sinen Naam nich seggen?

Laat't Se doch bloot dat Wenen, Fru Mai – Fru Harder! Höört Se? Laat't Se dat Wenen! Dat – dat – dat – hett gor kenen Zweck nich. Ik – He rönnt up't End vertwivelt na de Doer links vörn un ritt ehr up.

Ik wull jüst ankloppen un fragen, wat – wat't an de Tied woer. As he Maike süht, loppt he up ehr to. O Gott, o Gott, o Gott, wat is di, mien söte Maike? Hett man di wat daan?

Dorüm ween man nich, mien Deern. In dree Wäken is Hochtied, un denn wardt ut de Tranen rode Wiendrüppen. Wat, Maike?

Deern, glöövst dat nich? Den rieksten Koogbuurn kannst krigen, un denn fraagst noch lang, wat dat wohr is?