652.
Der Bulle ist stets mißvergnügt über sein Futter:
›Ji hebben mi verspraken,
Ik süll juch de Kälwer maken,
Ji wullen mi gęben Brinkheu,
Ji geben mi rug Heu, rug Heu!‹
[145] Er spricht zum Bock:
›Lütten Kirl, groten Büdel!
Will'n tuschen, tuschen!‹
Schiller 2, 4.